Ruimte droom

Ons is ‘n groep vroue, bloggers, en tussen ons klompie het ‘n dorp ontstaan, Rebusfontein. Iewers in Suid-Afrika. Iewers in ons lieflike land.
Hierdie hoofstuk sluit by ‘n menigte voriges aan. Jy sal dalk frons, jy sal dalk wonder. Ja, Rebus bestaan. Vir ons, en dalk vir jou.
Rebus is ons wegloop-plek, en soms ons wegkruipplek. Maar feite is, Rebus is ONS s’n.
As jy ooit lus is om deel te word, om deel te neem, sê net, en jou droom sal bewaarheid word.

Die Goue Vroue gaan die Ruimte ontgin! Maar nie net die Goue Vroue nie, enige een wat graag deel wil wees van hierdie ervaring, mag saamskryf! Laat weet net vir een van ons en ons sal jou graag verwelkom. Nuwe mense bring altyd nuwe idees, nuwe entoesiasme, nuwe gees. Ons skryf in geen spesifieke volgorde nie, maar soos wat elkeen van ons aandui dat sy graag volgende wil skryf. Vier dae word toegelaat voor ‘n volgende persoon haar storie plaas sodat almal genoeg tyd het om dit te kan lees. Dit sal goed wees as ons stories by mekaar kan aansluit. Komaan dames, kom ons kyk wat die ruimte ons bied. The sky is NOT the limit! Veral nie vir die Goue Vroue nie!Volg die storie deur op HIERDIE SKAKEL te kliek.

Ek is so opgewonde, moet dadelik die regte mense kontak by NASA, ons kort ń vaartuig, ruimte tuig, ruimte skip, wat jy dit ook al wil noem. Soos dit gaan met die Goue vroue, hul drome is verder as die sterre, enige iets is moontlik. Hierdie gaan ń epiese ervaring wees, ons is oppad na ń nuwe planeet

Bon voyage dames, kom klim in. Het elkeen sy ruimtepakkie aan, sit op julle helmets en konnekteer julle pypies. Neem sitplekke in en gordel vas. Is almal hier? Ons hoor ń vreeslikste gille en hier kom Aalsie en Seegogga aan gestorm, hulle het oponthoud gehad en ampertjies die rit gemis, hulle sak neer op hul sitplekke, skoon uitasem. Almal aan boord, sluit die luike. Hier begin die aftelling 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 and lift off, kom die stem oor die radio. Ons word teen die sitplekke vas gedruk as gevolg van die opstygspoed. Toortsie is skoon stil, sit met pieringoë na buite en staar. Sy gee so ń hyg en kry dit uit gestotter “E-e-e-k-k s-s-i-e-n d-d-d-ie aarde!!” Ons is sprakeloos, dis een ding om die aarde op ń ruimte program te sien en totaal anders om dit werklik te sien. “Dit is groots” fluister Christa.

Met die aan gaan van die groen lig kan ons ontkoppel, nou het almal hul asems terug en word daar allerhande toertjies uitgehaal in die lug, sonder swaartekrag is ons in staat om soos wafferse gimnaste rond te tol. Ons skaterlag toe Una en Woordnoot in mekasr vas tuimel en op die grond land. “Hierdie is vet pret, nooit gedink dit sal soveel pret wees in die ruimte nie” kom dit droog van San. “Hi, kyk julle ek kan ń handstand doen, en sommer bo op die stoelleuning, ek is ń veertjie” gil lag Seegogga.Na ń tyd raak dit kalmer en staan ons voor die groot venster in die tuig se beheerkamer. Dit raak stil, hier word nou diep gedink en waar geneem. ” Julle dis epies”, fluister Ekmyself. ” Ek voel so klein teenoor die grootsheid van die skepping en my Skepper”

Skielik gaan daar ń alarm af, liggies flits. Skoon benoud staar ons na mekaar, alle lawwighede vergete. “Julle een van die koppelings buite die tuig het los gegaan, ons sal dit moet herstel, anders gazn ons baie vzn ons water verloor. Hierdie vra vir ń ruimtewandeling, wie is ons meganiese vrou? Miskien Positief, sy moet mos daar op die plaas allerlei dinge kan heelmaak.” sê Trommeltjies. “Ek sal saam met haar gaan, dis die reël, nooit alleen nie.” Ons kry ons gereedskap reg, klim in ons buite ruimtepakke. Ons mae is vol vlinders, hierdie is nou ń groot storie. Sonelle en Woordnoot sal die beheerkamer beman. Aalsie en Appeltjie sal ons help by die luike. Die kalf is in die put en ons moet gaan red wat daar te redde is. Met baie groot versigtigheid klim ons teen die tuig se buitekant op, Woordnoot en Sonelle lei ons met hulle stem bevele na die regte plek. Positief sien sommer gou die fout raak en met ons dubbel vroue krag vervang ons die klep. Trommeltjies gee ń benoude gil toe Positief se voet gly en sy vir ń oomblik net aan haar lewenslyn hang, swewend in die ruimte. Gelukkig kan sy haarself weer nader trek na die tuig toe. Genoeg is genoeg besluit ons en skarrel so vinnig ons kan terug na veiligheid.

Die nagte in die ruimte is ń onvergeetlike gesig, ons klink ń ou sappie ( In die afwesigheid van ń rooietjie) en eet ons onsmaaklike kos voor die groot venster en tuur na die sterreprag. Virgo C sug diep, ” hoe verlang ek nie nou na “die nefies” en ń ou skaaptjoppie van die Karoo nie”. Una gooi haar met ń boek op die been,” sal jy stilbly sus, jy maak slapende honde wakker, net nou kwyl ons almal”, almal bars uit van die lag.

Alle grappies op ń stokkie sê Christa, ” Julle weet more is die groot dag waarin ons op planeet Zepherin moet land en gaan verkenning doen. Is julle reg om die onbekende in te gaan?” Ekmyself en San het julle ons tuig nagegaan en gesorg dat die batterye gelaai is?” Seegogga, jy, Toortsie, Una, Aalsie en Trommeljies is in d ie voorste tuig. Sonelle en Woordnoot julle is ons kenners by die beheerkamer. Appeltjie, Ekmyself, Kameel en Virgo C is in die tweede tuig” deel Christa bevele uit. “Ons ander bly in die tuig saam met Woordnoot en Sonelle.”

Die nag word daar min geslaap, ons is versigtig optimisties maar ook bietjie bang. Sê nou daar is Aliens, of drakerige goed of mensvretende plante. Ons kyk uit die volgende dag om een yskoue verysde planeet te sien nader kom. Dit lyk koud en leeg en onheispellend. Vir ń oomblik is die goue vroue stil. Ons het geland. Dan word daar in aller yl gereed gemaak vir die groot verkenning.

Una sal jy verder vertel asseblief.

Die vallei

Die Goue Vroue is op ‘n avontuur in Afrika. Elkeen is die outeur van haar eie storie. Maar die Jumanji bord gooi ons rond. Lees al die avonture hier:  https://fresh.inlinkz.com/party/222c461d2afc4999aca03fa567cd84ea

Elkeen kry haar beurt om die dobbelsteen te gooi wat hulle in ‘n nuwe ondervinding bring. Voor almal nie die dobbelsteen gegooi het en hulle die eindpunt bereik en JUMANJI! skree nie, kan hulle nie teruggaan Rebusfontein toe nie. Intussen storm elkeen van die diere waarmee hulle te doen kry, met ‘n verwoestende spoed Rebusfontein toe en skep daar chaos.

Jumanji, ‘n spel vir die wat soek om te vind, ‘n manier om hulle wêreld te verlaat. Jy rol die steen om jou teken te skuif. Dubbels kry nog ‘n beurt. Die eerste speler om die einde te bereik wen. Op die ander kant: Avontuurlustiges pasop. Moenie begin tensy jy beplan om klaar te maak. Die opwindende gevolge van die speletjie sal eers verdwyn wanneer ‘n speler Jumanji bereik en die naam uitroep

Toortsie gooi die bord en dobbelstene sommer so in die hardloop na my kant toe, ek moet duik om dit te vang. Ek besef dat as die dobbelstene weg raak, ons vir ewig in Jumanji sal wees. Gelukkig vang ek een en Seegogga die ander een. Ons nael vir die groot boom en swerm teen die boom uit soos klomp miere. Ons is almal is so dankbaar dat ons kon weg kom van die vegtende bulle. Ek hoor net Una hier reg bo my kop kerm ” Ek het ń vreeslike groot pie pie, ek kan nie hou nie.” Virgo skree “pie pie maar ousus” Ek skree ” Nee Una, jy kan nie, ek sit reg onder jou, wil nie ń pie pie stort hê nie, knyp asseblief.” Ek neem die bord en gooi die dobbelstene op die bord, dit is ń 6 en nog ń 6. Skielik is daar ń oorverdowende gerammel, dis kompleet of die aarde oop skeur, dis een groot stof wolk.

Met die stof wat gaan lê , sien ons, ons bevind as in diep kloof, kranse troon weerskante van ons hemelhoog. In die kloof is daar baie digte bosse. Skielik gee Aalsie ń bloedstollende gil. Ons ander val amper uit die boom, ons klou aan die takke vas en loer grootoog na haar kant toe, toe rek almal se oë. Sentimeters van haar gesig af is hierdie groot gedierte se gesig, dit lyk kompleet pre histories. “Dis ń dinosaurus” fluister Positief benoud.

“Dit is ń planteter Aalsie, hy sal jou gelukkig nie eet nie”, skree Trommeltjie,” ek kan nog onthou uit my seun se fassinering met dinosaurisse. Ons is voorwaar, lyk dit my in ń dinosaurus vallei vas gevang. Ons sal net moet oppas vir die vleisetendes. Veral die T Rex en die Valosirapturs, hulle is woes gevaarlik. Weet nie of julle Jurasic park gekyk het nie?”

Skielik gil Toortsie, “Ons moet uit die boom hier is massiewe spinnekoppe, my hart sal gaan staan.” “Wie is die hoogste in die boom, kyk of julle nog enige beweging sien” gil Una. “Ek is heel bo,” sê Christa. ” Ek sien ń groot dinosauris, hy lyk woes gevasrlik, maar hy beweeg weg van ons.”

San skree skielik, ” julle hier is ñ klomp goete, soos oerdiere wat hier onder beweeg. Ons kan nie grond toe nie.” “Al genade is ons moet op die brachisaurus se rug, dis nou ons massiewe planteter by Aalsie”, sê Trommeltjies. “Nou gaan ek regtig piepie” skree Una. “Neeeeee” skree Trommelgjies en spring vir die branchisaurus se rug. “Kom julle”, Toortdie spring volgende, weg van die spinnekoppe. Nou volg die goues een na die ander. Gelukkig is haar rug groot.

Die ou T Rex skree sy onheilspellende gil daar in die verte, rilling na rilling gaan teen ons ruggrate af. As hy ons nou moet sien is ons in ons tjops. Gelukkig draai ons vriendin onder ons na die ander rigrting. Ons klou soos nete aan haar.

Onder ons is die valosurapters aan die op springteen haar, ons vriendin raak baie benoud en tel spoed op, tot ons vreugde. “Hoe gaan ons uit die penarie kom” vra Seegogga. “Ek het hier ń perkament in my hand, met ń kaart op. Op die kaart se einde is ń prentjie van ons praatstok. Ons moet by die plek probeer uit kom, hier is n waterval op die kaart. Sien een van julle ń waterval iewers?” VraTrommeltjies

“Gelukkig kan ons nie links of regs nie, net reguit vorentoe” sê Virgo C. “Ek wil nou nie snaaks wees nie, maar hoe gaan ons van hierdie gedierte af kom?” vra Appeltjie. Haar woorde was nie koud nie of Frannie gil, ” Ek gly af, help!” Positief gryp dadelik Frannie se hande en Woordnoot gryp Positief vas, vir ń oomblik wapper Frannie se bene soos ń vlag in die lug, maar die goues kan saamwerk en hys Frannie op, ons almal slaak ń sug van verligting.

“Om nou terug te keer na Appeltjie se vraag, voor die amper tragedie, hoe gaan ons hier af kom?” vra Christa baie saaklik. Nou word daar ń groot dink skrum gehou, voorstelle word geopper, maar niks is haalbaar nie. Ons sit hier baie baie hoog.

Gelukkig het die ander gediertes pad gevat, anders sou ons nie wou af nie. So asof ons taksi ons gehoor het, gaan staan sy dood stil. Nou sal ons defnitief moet af as ons die waterval wil vind. “Kom ons gly teen haar stert af” sê Positief. “Kyk die groot boom het sulke bobbejaantoue wat hang, as sy nou bietjie nader kom kan ons spring en die toue gryp” waag Woordnoot dit. “Ek sit net hier, ek gly nie en ek spring nie” sê Toortsie. “Ek dink Positief se voorstel klink na die veiligste opsie.” sê Frannie en met die voeg sy die daad by die woord en gly teen die stert af, ons ander volg een vir een, Trommeltjies vat vir Toortsie om die lyf en saam saam gly hulle af, Toortsie was nou nie die gewilligste enetjie nie, sy hou haar oë bot toe en prewel ń gebedjie.

Nou moet ons dapper stapper vorentoe, eintlik sluipende. Ons weet nie wat alles in die bosse skuil nie. Gelukkig kan ons die waterval hoor en sluip op die geluid af. Ons hoor skielik ń dawerende voetval na agter, toe lê ons oop vorentoe. Ons hardloop asof in ń naelloop, sommige heelwat vinniger as ander. Hier gaan ń boom ons nou nie juis kan red nie, die waterval is ons enigste redding. Die vraag is, gaan ons dit maak?

Ek weet nie wie na my moet gooi nie, maar jy sal moet baie vinnig gooi, ek dink dis die T Rex agter ons, Woordnoot sien jy kans?

Diere pandemonium

Hierdie vorm deel van ‘n storie wat deur ‘n groep vroue, die Goue Vroue, geskryf word. Lees al die avonture hier: https://fresh.inlinkz.com/party/222c461d2afc4999aca03fa567cd84ea

Op Rebusfontein is dit totale chaos, die Rebus-diere sit vasgevang in Frannie se toring, hulle is te bang om uit te gaan. Nou neem kos en water kritieke laagtepunte aan en hulle besef hulle sal moet plan maak met die wilde diere anders gaan daar niks oor wees van die mooie Rebusfontein nie en hulle almal sterf van honger en dors. Die pragtige watergat is nou net een groot modder papperasie. Die water baie min. Dadelik belê hulle ń noodvergadering.

Daar word woes kop gekrap en voorstelle voor gelê, planne word beraam. Uiteindelik word besluit Faye sal uit moet vlieg tot by Blommetjie, (sy is gelukkig so klein dat sy ongesiens daar kan kom). Blommetjie en seekoeitjie moet dan op een of die ander manier die wilde diere uitlei uit die dorpie uit na die waterval. Daar sal genoeg water wees, nog skuilplek in die grot en genoeg gras en plante om te eet. Hulle kan dan daar bly tot die goue vroue terugkeer.

Die diere loer angstig by die vensters uit om te sien of hulle plan gaan werk. Gelukkig kan diere met mekaar kommunikeer en sal seekoei ten minste die wilde seekoeie kan oortuig om haar te volg. Faye sal by Blommetjie bly en vir haar die pad wys na die waterval, nie een van die twee was al by die waterval nie, aangesien dit uit ń verhaal kom voor hulle tyd. Danie en Karolus ken egter die pad en het mooi vir Faye die koòrdinate gegee.

Hulle sien hoe Blommetjie begin aanstap in die regte rigting en slaak ń sug van verligting, toe hulle sien die seekoeie volg, daarna die olifante en die blouwildebeeste. Dit lyk kompleet soos die Israeliete se trek uit Egipte.

Met die laaste stoffie in die verte begin al die diere na buite beweeg met groot verligting, arme Frannie se toring sal moet gefumigeer en geskrop word na die diere se verblyf daar. Hulle staan egter verslae toe hulle die vertrapte grasperke, die papery dam aanskou. Hulle sal moet hulp kry om hierdie chaos te herstel voor die goue vroue terugkeer. Hulle gees is gewillig maar hulle vlees is onvoldoende vir die taak. Een van die honde word gestuur om vir Boeta te gaan soek, hy sal moet kom help.

• 

By die waterval het al die wilde diere hulle tuis gemaak en word daar vreedsaam gewei en geswem. Die seekoeie geniet die waterpoel onder baie meer as die dorpsdammetjie. Dit begin al meer na huis voel.

Blommetjie het stilletjies terug gesluip meent toe, sy het egter seker gemaak geen wilde dier volg haar nie. Daar was ń blye weersiens tussen haar en die Rebus-diere. Hulle het beluit dat hulle ń brandwag sal moet aanstel om te waarsku as daar nog ongewensde besoekers opdaag. Gelukkig weet hulle nou uit watter rigting die verrassings kom.

Daar is weer vrede op Rebusfontein.

My stuiwer

Die Goue Vroue is ‘n handjievol Suid-Afrikaanse vroue – oud en jonk – wat lief is vir skryf.  Ons is geanker in die werklikheid, maar spoor mekaar met bloguitdagings aan om te fantaseer.  “The Talking Stick” dien in hierdie geval as inspirasie tot wonderbaarlike stories…elke Goue Vrou kry haar beurt.  Hierdie rondte pak ons in alfabetiese volgorde aan.

Dit werk so: as jy die praatstok vashou is dit jóú beurt! Jy praat en die ander moet luister sonder om jou in die rede te val. As jy klaar is met jou storie, gee jy die praatstok vir die volgende persoon aan. (Hierdie konsep is deur Stephen en Franklin Covey in hulle kursusse tot meer effektiwiteit benut om empatieke luister te bevorder).

Volg hierdie skakel as jy ons Goue Vroue se stories in volgorde wil lees:
https://fresh.inlinkz.com/party/fe16b378ba494670a41c59177986b35

Nou is dit my beurt, na die praatstok ń skielike ompad moes maak na Toortsie en Woordnoot. Sien as die swarthond op my toesak gryp hy al my woorde uit my mond, my energie uit my lyk en trek my brein toe met ń miskombers. Sulke tye is die beste wat ek kan doen, is oorleef.

Dankie Woordnoot dat jy hom nou aangegee het. Hier sit ek nou met die praatstok in my hand en wonder watter storie sal ek oor wil praat, daar is so baie in hierdie tye wat met ons gebeur en wat ons beleef. Na Woordnoot se skrywe en nadat ek gister na Gretha Wiid geluister het, onderstreep dit vir my een woord GENADE.

Die Woord sê vir ons dat God se genade elke dag nuut is. Dink bietjie mooi daaroor, nie opgewarmde genade, tweedehandse genade, gerestoureerde genade of ekses genade nie. Elke liewe oggend spik splinternuwe genade. Die begrip daarvan boul my uit, die Here het ons so vreeslik lief dat ondanks wat ek en jy doen, Sy genade verander nooit en word nooit ooit minder nie.

Nou my tweede gedagte, juis na aanleiding van Greta Wiid se skrywe op facebook, stem ek dat hierdie is ń tyddat ons genade moet betoon teenoor ons medemens. Het jy al in sy skoene geloop, het jy al deel van sy storie geword? Waar jy ook al wandel betoon genade. God weerhou nie Sy genade van ons nie, so hoekom wil ons, ons genade weerhou van die mense om ons. Ons almal kry swaar op verskeie gebiede. Daar is soveel van ons wat sukkel met depressie, met angs. Ons kommer ons oor finansies en voel soms daar is nie antwoorde nie. Juis daarom moet ons met sagte oë kyk na ander. Soms is dit so maklik om hard en krities te wees teenoor familie en vriende, was jy in sy/haar skoene?

Dit is altyd vir my wonderlik hoe die Here met ons kom praat deur dinge wat ons raak luister of raak lees op ons pad.

Juis in die tyd wat die swarthond weer hier om my enkels kom snuffel het en baie hard aan my broekspyp getrek het, om my in die diep donker in te trek, sien ek op facebook ń herinnering foto van my Sylke, toe sy hemel toe is. Die onthou het om my kom vou soos ń wolkombers. Een groot lekker onthou. Dit was ook genade van Vader, die dag tod daardie klein blou oog hondjie my lewe binne gestap het. Julle sien dit was net na die groot, groot donker oor my toe gesak het. Die tyd nadat ek moes terug kom om te kom leef in ń wereld waar ek nie meer deel van wou wees nie, maar Vader my terug gestuur het. Dit was swaar, ek het gevoel asof die gewig om my voete my geknel hou, maar toe kom Sylke en sy klim solied in my hart. In die oggende as ek my uit my bed gesleep het was daardie klein bondeltjie lewe daar om my, my tree te laat gee. Sy was vir my die heel beste terapie.

Later het sy so deel van my winkel lewe geword, sy was Bali Jati se mascot. Almal was mal oor haar en sy het so ń impak op so baie lewens gemaak, maar bo alles in myne. Ek kan heeldag oor haar skryf, vir my was sy die toonbeeld van genade en onvoorwaardelike liefde.

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=4434688313226407&id=100000558474669&sfnsn=scwspwa

Hierdie dames is hoe ons na ons self moet kyk en vir ons kinders en kleinkinders moet leer, dit is ń absolute toonbeeld van genade. Gaan lees weer Ps139 en dank die Here vir Sy genade.

Ek praat baie hard met myself ook, want soms het ek geen genade vir myself nie. Ek kan baie hard op myself wees, so dink ek doen ons almal. Die feit dat ek vandag weer die lig sien en uit my maag kan lag is genade.

Swanesang

Ons is ‘n groep vroue, bloggers, en tussen ons klompie het ‘n dorp ontstaan, Rebusfontein. Iewers in Suid-Afrika. Iewers in ons lieflike land.
Hierdie hoofstuk sluit by ‘n menigte voriges aan. Jy sal dalk frons, jy sal dalk wonder. Ja, Rebus bestaan. Vir ons, en dalk vir jou.
Rebus is ons wegloop-plek, en soms ons wegkruipplek. Maar feite is, Rebus is ONS s’n.
As jy ooit lus is om deel te word, om deel te neem, sê net, en jou droom sal bewaarheid word.Volg skakel https://fresh.inlinkz.com/party/7978d243e406473ca23727d75a9a2a46 om by die Inlinksblad te kom waar al die stories in hierdie reeks gelys word.

Ons koppe is nog eintlik bietjie aan die draai, die hele wereld en alles om ons voel so bietjie ver, asof jy eenkant staan en alles van ver beleef, dit voel onwerklik. Dit voel asof ons binne ń mis newel is. “Wat gaan aan, wat het gebeur?” Vra Positief. Geleidelik begin die wolk lig, ons staan op Rebusfontein se meent, almal met groot vraagtekens op die gesigte. “Was ABBA hier, Pierce?” Kom dit van Aalsie. Liewe lulu, wat gaan aan?

Die son steek sy kop agter die wolke uit, alles is in goud gebaai. Skielik besef ons elkeen staan met ń nota in die hand. Trommeltjies sê, “Aangesien alles begin het met ń voorstel van Toortsie, lees jy eerste Toortsie dan gaan ons in die kring om”

Toortsie lees, ” Liewe goue Toortsie met die mooi stem wat Voulez-Voulez tot nuwe hoogtes geneem het, dankie vir jou voorstel wat ń asemrowende aand tot gevolg gehad het, volg altyd jou drome en hou aan sing”

Una lees, “Goue vrou Una met die mooi hart, soos jy en Frannie tereg gesing het, The winner takes it all”, jy is ń wenner. Moet sê daai lyf van jou kan wikkel en draai op die dansbaan.”

Aalsie lees, Liewe praktiese goue vrou, sonder ń verhoog kon geen wonderlike konsert plaas gevind het nie, bou voort en sing uit jou hart Mama Mia, jy mag maar”

Seegogga, “Jy en mnr. Krap het ons betower, laat lag en laat saam dans. Hou aan dans elke dag, vul jou dae met vreugde.”

Appeltjie, Goue vrou vol verassings, jy het ons voete onder ons uitgeslaan. Fernandoo, sal nooit weer dieselfde wees nie. Gebruik altyd jou inisiatief.”

“Liewe tannie Frannie, brose fyne dame. We will Take a chance on you. Mensig jy het ons verstom met jou kareoke saam met Una. Julle is albei wenners.”

Virgo C lees,” Girl daai paaldanse, sjoe jy mag maar. Soveel soepelheid, veral na die baie groen dip en chippies, (al het jy geweet van die slang in die gras). Die drie nefies het natuurlik ook ń bydrae gelewer tot jou soepele roem. Lag altyd, lag baie.

Positief, ” Dejá vu? Droom of werklikheid. Miskien vind ons die antwoord op ń heel ander manier. Ons sal jou “I do, I do, I do” altyd onthou. Jy skep vir ons ń enigma, maar net dalk loer die antwoord alreeds vir jou. Droom altyd positief, moet nie ophou nie

Woordnoot, San, Christa, Sonel julle is op die oomblik verweef in julle eie besige lewens. Elk met sy eie opdraendes. Onthou net altyd, saam is ons sterker.

Ons kyk na mekaar, waar kom die notas vandaan, nog ń enigma? “Hoekom praat die notas nerens van Scrappy nie, Woordnoot, San, Christa en Sonel word genoem” Vra Aalsie.

“Wel ek weet een ding, ons Goue vroue is almal vir een en een vir almal, ń onbreekbare goue sirkel. Kom almal, ń groot groepsdruk.” Sê Trommeltjies. Ons storm laggend na mekaar, vorm amper ń rugby scrum met ons druk, en daar tuimel ons in ń losgemaal al laggend op die gras neer.

“Goue vroue voorwaar saam is ons sterker” sê Appeltjie. Met die sien sy Scrappy en haar vriend Elon Musk aangestap kom. Sy beduie vir ons om te kyk.. “Hallo almal, kom kom kom, op is julle” sê Scrappy al laggende. Ons het julle die hele tyd deur zoom dop gehou. So was ons deel van julle pret. Jammer Positief dit was ń werklike ervaring. Al het dit soos iets uit ń ander dimensie gevoel. Woordnoot, Christa, Sonel en San kon dit alles saam met julle beleef, selfs die tye wat hulle nie daar saam met julle kon wees nie. Ons het gelukkig goeie kontakte in die elektroniese wereld” knipoog sy vir Elon.

” Is julle te moeg na die vorige aand se jollery vir ń nuwe avontuur?” Vra Scrappy,al die vroue is dadelik gereed. Die woord avontuur is ń kits regmakertjie in enige Goue vrou se lewe. ” Vertel asb Scrappy, ons harte gaan dit nie hou nie. Ons het een swakte, dit is oormatige nuuskierigheid” sê Virgo.

” Nou kom ons stap met die bospaadjie hier oor die heuwel, laat ons julle nie langer in spanning hou nie. Ons kom oor die heuwel en wat staan daar? ń Regtige, egte Zeppelin. “Nie geweet dit bestaan nog nie, wat nog van vlieg.” Sê Toortsie. Ons staan met oop monde die tuig en aan gaap. Totaal uit die veld geslaan. ” Komaan julle, die tuig kan nie vir ewig wag nie” nooi Elon.

Soos blits is ons daar en klim aan boord. Tot ons groot verbasing is dazr reeds ń paar ander passasiers aan boord, ABBA, Pierce Brosnan, Woordnoot, San, Sonel en Christa.

Weereens besef ons, in Rebusfontein is enige iets moontlik.

• 

• 

Die “Eureka” se raam is oorgetrek met dieselfde high-tech materiaal wat gebruik word om NASA se ruimtepakke te maak. Die lugskip is gevul met ń nie vlambare helium en is ontwerp vir optimum veiligheid en gerief. Die lugskip se tuiste is by die historiese vliegveld Moffatfield naby San Fransico.

My avontuur of nagmerrie

Geskryf deur Hannelie 10 April

Una het dit begin …

En Woordnoot het aangegaan … en hier gaan ons al weer op ‘n nuwe avontuur!

Woordnoot het met haar kers-verjaardagpartytjie vir ons elkeen ‘n pakkie in die hand gegee en ons saamgenooi na ‘n Learjet wat saggies op Rebusfontein kom land het en ons voor hierdie lieflike kasteel kom neersit het. In ons pakkies was daar vir elkeen ‘n sleutel …

Ek, sommer voor in die koor, storm behoorlik die kasteel se trappies op, deur die imposante voordeur en gaan staan botstil in die voorportaal. Dis asemrowend verby. Die binneversiering is met smaak gedoen. Geen koste is ontsien nie. Maar die opdrag is dat ons elkeen die kamer moet vind wat ons sleutels oopsluit en vir minstens agt ure daar vertoef sodat ons kan kom vertel hoe dit lyk en wat daar gebeur.

Ek sien van die ander goue vroue staan ook stom van verbasing oor soveel glans en praal. Nou hoekom, vra ek julle, kom die gesegde, bo blink en onder stink nou in my kop. Ek skud my kop om die gedagte hok te slaan, ek gaan nie negatiewe gedagtes toe laat nie. Ek gaan oop kop hierin, geen vooropgestelde verwagtings of vrese nie. Covid het genoeg angs gebring, ek het nodig om vry te voel.

Ek draai weg in die eerste gang, daar is so baie deure, hoe gaan ek ooit die regte een vind. Ek pas my sleutel in elke toe deur, maar sonder sukses. Ek wou net omdraai om in ń ander gang te soek toe ek ñ minder opvallend deur heel onder raaksien. Ek loop minder entoesiasties daarheen, nou net my geluk om die ou gewone vaal deur te kry, wil die negatiewe gedagte my kom kniehalter. “Stop dit” sê ek kliphard. Ek pas my sleutel en hy pas perfek, ek haal ń slag diep asem voor ek hom oop stoot.

Dis nie ń kamer nie, dis ń tuin!

• 

• 

My asem is weg geslaan, so pragtig is dit. Die kleure is oorweldigend. Alles spel rus en vrede, veiligheid. Ek sak neer in een van die stoele om alles om my in te neem. Dis my “go to place” nog altyd, ń tuin en die natuur. Dis net wat ek nou nodig het. Ek maak my oë toe en drink die geure en atmosfeer in. Slaak ń diep sug, vrede.

Na n lang tyd kry my nuuskierigheid die oorhand en ek besluit om verder te stap en ondrrsoek in te stel. Ek wonder oor die huisie wat so tussen die plante uitloer. Sy venstertjie lyk behoorlik soos ń oog wat vir my loer. Ek probeer deur die venstertjie loer, maar kan niks sien nie, wel kom ons kyk of die deur gesluit is. Ek draai die handvatsel en die deur kraak stadig oop.

Dit lyk soos ń poort na ñ ander deel van die tuin. Of wel, nie tuin nie, hier is dit nogal onversorgd en oorgroei. Ek loop versigtig vorentoe, soekend. Dit maak nie sin nie, hoekom is hierdie deel so ń totale teenstelling met die eerste deel van die tuin?

“Ouch”, stamp ek my toon teen iets stukkend, die bloed drup op die grond. Gelukkig het ek my masker nog by my en buk om hom om my toon te draai. “Dit sal jou leer om met plakkies ń avontuur reis aan te pak” praat ek met myself. Ek stel ondersoek in na die oorsaak van my stukkend toon, ek trek die ranke weg. Dit is ń metaal kruis, ek buk nader, daar staan iets geskryf.

Lesley Anne

2.3.1902 – 10.3.1902

Siestog ń babatjie, net ń paar daggies oud. My oë soek speurend verder. Voel voel loop ek verder, ek ontdek nog ń kruis.

Joas

4.7.1903 – 15.7.1903

Wat de hoenders gaan hier aan? ń Baba begraafplaas? Nou soek ek naarstiglik verder en ontdek nog 10 soortgelyke kruise almal van babas net ń paar dae oud. Dit gee my koue rillings. Ek besluit genoeg is genoeg, hier wil ek weg kom. Ek draai om, maar ek kan nie die deur sien nie. Ek draai al in die rondte, daar is net oorgroeide rankers en plante. Ek probeer my pad terug te vind, soos ek gekom het, maar nodeloos. Wat nou? Hier wil ek defnitief nie bly nie. Hoekom kon ek nie net tevrede wees met die pragtige rustige tuin nie, hoekom moes ek by die deur in?

Ek gaan sit plat op die grond, konsentreer om diep asem te haal. Maak my oë toe en voel hoe ek kalmer word. “Dink nou baie mooi Trommeltjies, dink logies. Kyk nou rustig om jou, probeer iets bekends sien. Staan op en kyk mooi”, praat ek met myself. Tot my grootste verligting sien ek die eerste kruis raak waar ek my toon gestamp het. Ek glo van daar af sal ek die deur vind. Ek loop soekend en uiteindelik sien ek ń stukkie houtdeur uitsteek tussen die plante. Ek loop haastig daarheen. Ek draai die hanvatsel, maar die deur sit vas, ek beur en beur maar hy geen niks mee nie. Wat nou? Hoe kan hy nou so vas wees, hy het dan net nou oop gegaan van die anderkant af. Gits sê nou iemand het die deur gesluit, dink ek. Ek wil wil weer paniekerig raak, nou moet ek myself in ń kalmte in praat. Hier moet ń logiese oplossing wees. Niks wat ek hier gesien het maak logies sin nie.

Ek soek om my rond vir een of ander kap ding, daar is net klippe. Die venstertjie, onthou ek, ek kan hom dalk breek en om hulp roep. Ek tel die klip op en kap met mening. Die glas splinter al die kante toe. Ek begin roep. My keel is naderhand seer en droog, lyk nie of iemand my hoor roep nie. Ek sak moedeloos op die grond neer toe ek besef, niemand sal na my kom soek nie. Ons is mos veronderstel om vir 8 ure hier te bly.

Ek besef hier kan ek ook nie bly sit nie, ek is vrek dors. Ek loop uit en baie versigtig verby die kruise, tussen die bome in. Hier is dit heerlik koel. Ek sien ń dowwe voetpaadjie vleg tussen die bome deur. Ek hoor die murmeling van water, stap sommer vinniger. ń Koel bergstreoompie vloei tussen rotse deur. Water! Ek sak op my knieë en bakhand skep ek hande vol wzter en drink gulsig. Met my dors geles sien ek weer kans vir dinge. Miskien moet ek die stroompie volg en sien waarheen dit my lei.

Ek sien ń boomhuis in een van die groot eike bome, ek klim met die verweerde leertjie na bo. Ai, alweer my nuuskierigheid wat die oorhand kry. Binne is dit baie stowwerig, maar tog knus. Daar staan aandie een kant ń soort van bedjie. Ek wonder, wie sou hier gebly het? Dit raak egter al skemer en ek besef, hirrdie is skuiling en beter as die bos in die naderende donker. Ek gaan lê op die bedjie, ek lê en wonder oor hierdie makabere dag, die prag en praal in die kasteel, die pragtige tuin en dan die baba begraafplaas. Ek gaap en die slaap oorval my.

San sal jy jou verhaal hierna skryf asseblief

Is jy jou broer se oppasser?

• 

Ek luister ń preek van Stephan Joubert op 31 Januarie – As jy die enigste een is wat die vuur doodslaan. Dit woel al van toe af in my gedagte werêld rond. Ek weet ek moet hierdie boodskap deel en nou op vooraand van Paasfees weet ek, nou is die tyd.

God vra vir Kain :”Waar is jou broer Abel?”. Kain antwoord: “Ek weet nie, is ek my broer se oppasser?”.

Fyodor Dostoyevsky sê: “Each is responsible for each and I more so than the others”.

Hierdie is die enkele belangrikste vers in die ou testament. Kain voel, Here ek is nie verantwoordelik nie, hy is verantwoordelik vir homself. Is hy? Nee, hy is aanspreeklik en ek en jy is aanspreeklik. Ek is my broer, my naaste se oppasser. In die nuwe testament gee Jesus die groot opdrag. Jy moet jou naaste liefhe soos jouself.

Die vuur brand, die corona-vuur brand. Ek en jy moet in die vuur staan, ons moet die vuur doodslaan. Die een moet die ander hoër ag as homself. Ons moet die kruis van selfsugtigheid en selfbeheptheid neerlê en besef ons is aanspreeklik vir ons broer.

Hou die reëls. Moenie deel word van die probleem nie, wees deel van die oplossing. Hou jou afstand, dra jou masker, al is jy al siek vir hierdie reël. Al is jy moeg van maskers dra. Wees die oplossing. Jy is jou broer se wagter, waak oor hom doen wat reg is vir hom.

Die antwoord op Gen 4 is Matt 25:35-41

Want Ek het honger gehad, en julle het my te ete gegee; Ek het dors gehad en julle het my te drinke gegee; Ek was ń vreemddling en julle het My herberg gegee; Ek was naak en julle het My geklee; Ek was siek en julle het My besoek; en in die gevangenis en julle het na My gekom….”

Meld aan vir diens, druk jou vingerafdrukke af op die rondom jou. Speeltyd is verby, dis tyd dat ons besef, ons is ons broer se oppasser, sy wagter.

Dis nou Paasfees, ons vier Jesus se kruisdood en opstanding uit die dood. In hierdie tyd kyk na jou broer en ag hom hoër as jouself. Hoër as jou gerief.

Laar die Here eendag vir jou sê:”Goeie getroue dienskneg”.

Mag julle ń ware Pesach vier hierdie jaar en onthou dis nie net ń lekker lang naweek nie, mag jy uitkom by die kruis. Mag jy geseënd wees en bly veilig

Woestynpad

Slaan oor na inhoud

Diep in die hart van hierdie geel bladsye versonke lê die geheim opgesluit.

Nie eens onsigbare ink of kodifisering verbloem die geheimenisse nie.  Elke vrou het haar ontblote geheim versigtig uit hierdie boek verwyder…uitgesny!

Met net mooi genoeg provokasie sal elke vrou dalk, ja dalk tóg! een vir een hulle bladsye terugskryf sodat die leser kan agterkom HOE en WAT en HOEKOM elkeen in haar eie reg geluk gevind het.

https://fresh.inlinkz.com/party/567e0dbec3284abbacab09e8d73f276e

Una gee vir my die boek, ek kyk en ek weet. Vandag gaan ek na paaie moet stap, waar ek nie meer wil nie. Dit was my keuse, dit was my verdriet. Ek het al geblog oor die einde van die storie, hierdie is die begin.

Sy was vyftien hy negentien, sy is st 8 en hy eerste jaar by Potch universiteit. Hulle het ontmoet deur ń gemeenskaplike vriend. Sy kamermaat en haar soort van eks. Sy was dadelik tot oor haar ore verlief, hy kon met haar maak net wat hy wou. Sy het geglo sy is so volwasse, weet alles. (Tiperend tiener). Hy het haar inspireer om gedigte te skryf, om drome te droom oor hulle. Hy het vir haar die mooiste briewe geskryf. Ek moet byvoeg sy was ń bedorwe brokkie, wat redelik sover dit vir haar ouers (al ouer in jare, sy was ń laatlam) moontlik was het sy alles gekry. Hulle het haar toegelaat om op daardie jong ouderdom met hierdie meer ervare man uit te gaan.

Seks was baie gou deel van hulle verhouding, oral waar hulle ń kans kon kry. Sy het om een of ander bizarre rede geglo sy sal nooit eendag kan kinders he nie. So, geen bekommernis, geen voorkomende maatreëls. Sy het hom in sy klere, haar klere geruik en met blink oë drome oor hom gedroom.

Na maande van bliss, het daar ń speek in die wiel gekom, maar hulle het opgemaak daarna, stomend. Haar ma het hulle die volgende oggend in sy bed gekry. Dit was havoc. Daardie dag in Januarie het sy, sy rooi Volla sien uit ry en min geweet dit is die einde van ń verhouding, maar ook van twee onbesorgde jongmense.

Sy was in haar st9 jaar, in Februarie moes sy ingaan vir ń nood apendisektomie, nie lank daarna nie het sy besef hier is fout. Sy het haar beste vriendin in haar vertroue geneem, dat sy vermoed sy is swanger. Hulle het onder die dekmantel van ń kuier by haar ń afspraak by die dokter gemaak. Die uitslag, juffrou is dat jy so tien weke swznger is. Die kaartehuis het op haar ingestort, sy het geweet met die een sal niemand haar kastaiings uit die vuur kan krap nie. Soos hulle sê: ” now you have to face the music”.

Sy was ń skrander kind op skool en haar ouers het groot drome vir haar gehad. Sy het groot drome vir haarself gehad. Nou moes sy haar ouers se drome verpletter deur hulle te vertel sy is swanger. Sy geglo as hy hoor sy is swanger sal hulle trou en die baba groot maak. Dit het dit effe makliker gemaak om hulle te vertel. Hulle was diep bedroef, maar het haar nie verwerp nie. Hulle was positief saam met haar. Per slot van rekening was hulle lief vir die jongman.

Sy het hom gebel en vertel dat sy swanger is. Hy was baie ontwykend tydens die gesprek. Vertel hy het opgeskop en begin werk en is baie besig en so voorts. Sy was hartseer, maar het steeds gehoop. Van die begin af het sy en haar ouers besluit om die baba te hou, daar was geen twyfel nie.

Haar pa het besluit hulle moet prokureur toe gaan en hom te daag vir vaderskap en onderhoud. Finaal het haar kaartehuis ineen getuimel toe hy vadesrskap ontken. In slegs ñ paar maande moes sy skool verlaat, haar ouers mee deel dat sy swanger is, hulle harte breek, nou hierdie finale slag. Geen wonder sy het kort daarna siek geword nie, sy het erge nierpypontsteking gekry. Haar wereldjie het gekantel, maar sy kon hierdie klein lewetjie in haar voel groei en dit was kosbaar, dit was haar alles.

Haar datum was einde September. In Julie daardie jaar kom hulle dominee op huis bedoek en kom dien die finale slag toe. Hy het in kort gestel gesê, dat as sy nie na ń tehuis vir ongehude moeders gaan en die baba laat aanneem nie, sal hy sorg dat did baba na geboorte van haar weg geneem word. Sy was minderjarig en haar ouers pensionarisse, daar was volgens hom geen manier dat hulle vir die baba kon sorg nie. Die seerste seer was toe haar pa hom by die dominee skaar. Sy was ontroosbaar. Voor sy kon kop bo water kry is sy gevat na ñ tehuis in Yeoville. Eintlik het die ou dominee en sy vrou haar en haar ma oordonder en ingeprop in die kar. Die ou vrou was nog kastig moeg en moes lê in die kar. Die ou tweetjies op die agter sitplek was letterlik op gebondel.

Hierdie is ń moeilike skrywe, ek kan nie detail skryf nie dis net te seer. Dit is die eerste keer in jare dat ek die pad van hierdie tiener meisie stap.

Op 21 September is ń klein seuntjie gebore. Sy het hom 7 dae as haar eie gehad, sy het elke gelaatstrek ingedrink, om 7 dae later in die hof te staan en met haar hand in die lug, te sê: “so help my God”, dat sy hom afteken. Finaal en klaar het sy daar uit gestap, leeg en seer. By die tuiskoms het daar ń kassie babaklere in haar kamer gestaan, dit was hartverskeurend om daardie kleertjies vas te hou. In die maande voor die dominee se besoek het hulle kleertjies bymekaar gemaak, want baba sou bly. Nou? Net leegheid.

Hier het ń nuwe seer pad begin, ń hunkering wat nooit weg gaan nie. Oë wat oral soek. Sy het gedroom oor hierdie klein seuntjie, drome gedroom oor hom. Daar was ook ń bitterheid in haar teen die dominee en die kerk, ook haar pa. Sy het nie kans gesien om terug te gaan skool toe nie. Sy het besluit om daardie Januarie te begin verpleeg. Sy het in die verpleegsters tehuis gebly en gou vriende gemaak. Ongelukkig nie die regte vriende nie, daar het ñ roller coaster tyd gekom van partytjies, drank ens. Sy wou niks van die kerk en die Here weet nie. Haar seer was diep en die leegheid in haar het weer galm deur haar.

Daar het weer vrede gekom, sy het weer by die Here uitgekom, sy het getrou en twee kinders gehad. Klein Jaun-Pierre se plek was altyd ń leë pyn in haar. Sy het 28 jaar later weer haar seun kon vashou. Genade onbeskryflik groot. Lees hieroor byhttps://balijatiblog.wordpress.com/2017/04/20/n-nuwe-begin/

Nimfe van Rebus – Januarie

Hierdie hoofstuk sluit by ñ menigte voriges aan. Jy sal dalk frons, jy sal dalk wonder. Ja, Rebus bestaan.

Vir ons, en dalk vir jou.

Ons is ñ groep vroue, bloggers, en tussen ons klompie het ñ dorp ontstaan, Rebusfontein. Iewers in Suid-Afrika. Iewers in ons lieflike land.

Rebus is ons wegloop-plek, en soms ons wegkruipplek. Maar feite is, Rebus is ONS s’n.

As jy ooit lus is om deel te word, om deel te neem, sê net, en jou droom sal bewaarheid word.

https://fresh.inlinkz.com/p/e510564f63d7492b9d9a4654518443af

Ons kalendernimfe staan reg, kiste is uitgepak, kreatiwiteit het hoog gety gevier. Nou is dit tyd vir die makietie om te begin.

Trommeltjie is ń Januarie nimf, sommer net so na Nuwe Jaar gebore. Almal het ń sug van verligting geslaak, al die groot eet, cum groot feesgety is verby, maar toe is daar ń dogtertjie gebore en die fees word hervat. Die tema vir Januarie is blare. Teksture en kleure van blare het my nog altyd gefassineer.

Natuurlik is blare ook ons kook klas tema en julle sal moet uithaal en wys. Daar is weereens kaartjies en elkeen trek ń dis. Toortsie kry Basil pesto, sy kyk benoud rond. Nee, vandag sal jy moet wys of jy die wit hoed waardig is. Una trek benoud haar kaartjie, spinasieroomsop, sy val byna flou. Sunel is gelukkig sy trek ń Griekse slaai, sy het ń groot glimlag. So trek een na die ander hulle disse. Ons kook guru staan gereed om almal te hulp te snel.

Scrapy en Aalsie staan al giggelend by een tafel, ek sien sommer hier broei iets. Die volgende oomblik wip Virgo C onder die tafel uit. Sy het net haar voorskoot aan, haar stere word bedek met ń groot blaar. Sy haal daar ń paar passies uit, met die draai Scrappy en Aalsie om. Sowaar ook hulle het dieselfde uitrusing aan. Die drietjies haal daar passies uit terwyl hulle luid hande klap op een of ander oer ritme. Met die kom Toortsie agter ń bos uit gewikkel met net haar kitaar en chef hoed op. Nou dans ons almal heerlik saam om die tafel.

Die ys vir ons kook sessie is defnitief gebreek. Lag lag het hulle gou hulle klere gaan aantrek. Ons probeer hard om te fokus op die taak op hande. Ons kos guru kap met haar houtlepel op die tafel om almal se fokus terug te bring.

Ek het spinasie quiche getrek en is in my noppies, spinasie is my nr 1 groente. Ek sien baie uit om San se kale, fennel en radys slaai te proe. Seegogga moet ń wrap maak met slaaiblare (dit vorm die wrap) met vulsel. Hier gaan kreatiewe kosse gemaak word vir ons Januarie kuier tafel.

• 

Trommeltjies se se mini spinasie quiche.

Ons almal moet vir die kuier/foto sessie blare verteenwoordig. Al het jy nou net ń blaar in jou hoed. Christa kom aan met ń regte elf blare mussie, Uns het vir haar ń blaar masker gemaak, daar is blaar hoede, blare ruikertjies, blare, blare en blare.

Die kalender foto moet gou geneem word. Januarie se Rebus nimf.

• 

• 

Nodeloos om te sê daar is tot ounag toe gekuier. Ons het heerlik gelag. Ons kos guru verras ons met heerlike brownies, ons smul te lekker. Die laggery raak al hoe intenser en vroliker. Op Toortsie se vraag, “Wat het brownies te doen met die blaar tema?” Gee sy net so skalkse glimlag en sê.:”Waarom dink julle is almal so vol giggels, daar is blare in die bestanddele van die brownies.” Hmmm, wat dink julle? Vrou met insig en kreatiwiteit.

Ons kom, ons kom!!!

Hierdie hoofstuk sluit by ñ menigte voriges aan. Jy sal dalk frons, jy sal dalk wonder. Ja, Rebus bestaan. Vir ons, en dalk vir jou.

Ons is ñ groep vroue, bloggers, en tussen ons klompie het ñ dorp ontstaan, Rebusfontein. Iewers in Suid-Afrika. Iewers in ons lieflike land.

Rebus is ons wegloop-plek, en soms ons wegkruipplek. Maar feite is, Rebus is ONS s’n.

As jy ooit lus is om deel te word, om deel te neem, sê net, en jou droom sal bewaarheid word.

Liewe land dit gebeur mos so, net soos jy nou wil vertrek, val daar weer iets voor om jou te vertraag. In engels sê hul “Murphey’s law”, dis nou net daai ene wat my pootjie, ń stok in my speek steek, my bloeddruk opjaag. (By wyse van spreuke, defnitief. Myne is in realiteit te laag op gou opgejaag te word🤣).

Karolus is al in sy hondetaal besig om diep gesprekke met my te voer, hy is ongeduldig, sy maters wag en hy weet elke besoek aan Rebus lewer nuwe vriende op. Hy en Danie het juis die vorige keer op ń wandeling die interessantste grot ontdek en wil gaan verken dit beloof baie pret vir die twee en hulle maters.

Uiteindelik is alles gelaai, nog net een of twee stoppe vir proviand, dan is ons oppad. Hierdie keer geen hoenders nie, ons is juis baie nuuskierig om te sien hoe dit met die broeiery gaan daar by ons huisie. Dis ook mos my huis se naam, Ons huisie. Ek het juis ń nuwe naambord gemaak wat opgesit moet word.

Heerlik, heerlik! Diep teue Rebus lug word ingetrek. Ek en Karolus skarrel na binne, ek gooi vensters oop. Dankie tog dat Rebusfontein geen stof het nie, anders sou ek nou moes skoonmaak en daarvan het ek genoeg in my werklikheids wereld. Nou kan ons net tuis kom en alles geniet.

Ek gooi ń vinnige draai buite by my hoender kinders. Hennie kom azngewaggel met ń string kuikens agter haar en my prag skou haan gee ń trotse kraai. Alles goed hier op Ons huisie se werf.

Genade, wat se kabaal is daar voor in die straat? Ek draf uit, met Karolus op my hakke. Una loop voir en die ander streep agterna. “Wat nou?” Vra ek, maar niemand hoor my eers nie. Ek wil mos laat wees, nou tou ek maar so agter-osserig saam.

Blommetjie! Jy het verander in ń skildery!