Die monster 2

Ek stoei steeds met die swart monster. Ek is wyser maar selfs al my kennis help my nie as hy eers binne gekom het nie. Die swaar donker verander nie, net my begrip daarvan het verander en ek lees die geel ligte makliker en tog vou ek steeds met tye.

Alhoewel depressie die siekte van ons eeu genoem word, vind ek dat mense nogsteeds nie begrip het nie. Dis nog steeds by baie mense n smet ding, wil dit nie eers klassifiseer as n siekte nie. Selfs mediese fondse beperk hul betalings drasties by depressie.

(Verskoon asb die dwars fotos ek kon dit net nie gedraai kry nie)

Ek wil graag woorde aanhaal uit hierdie boek:” Because my mouth is wide with laughter you do not hear my inner cry, because my feet are gay with dancing you do not know I die” Hierdie is vir my so mooi raak beskrywing van die depressie lyer.

Ek wil hierdie boek hoogs aanbeveel. n Baie interressante ding is, dat die sktywer van die boek haar depressie reis vergelyk met Hansie en Grietjie se verhaal. Met my laaste hospitalisasie (dit was voor ek die boek onder oe gehad het), het ek ook in my skrywe my reis op hierdie verhaal geskool.

Dit is baie hartseer dat daar selfs kerke is wat teen medikasie is vir depressie en daardeur mens deur hel en terug laat loop. Selfs in die sekulere wereld is daar min begrip daarvoor. Mans sal hulle vroue vra om die middels te los aangesien dit jou libido laer maak. (Lag maar gerus, maar hierdie het ek al self gehoor by n kennis, sy moes maar haar medikasie los)

Daar is verskillende soorte depressie – omstandigheis depressie (wat n tydelike ding is). Genetiese depressie en Bipolere depressie, hierdie is albei agv n chemiese wanbalans in jou brein. Daarom is medikasie so noodsaaklik. Omdat die medici vandag nog sukkel om die brein te “pin point”, is selfs dit n “mog dit troffe” situasie. Ook agv ons metabolisme wat verander kan dit wees dat n middel werk en dan skielik is ons terug by die monster wat wil verslind.

Hierdie is n hobbel pad, ons verstaan self nie wat met ons gebeur nie, jy staan lam voor hierdie aanslae.

Ek wil vandag n beroep doen op almal wat hierdie blog lees, om ten minste hierdie boek -“Dark forest of the soul, geskryf deur Sielie Loubcher” aan te skaf en te lees, miskien n groter begrip te he vir die depressie lyers om julle.

Net nog n aanhaling uit die boek:

I cry Lord because I know all the answers from Your Word, butI have lost You. Because I am so forlorn in the dark forest. Because I can no longer feel Your hand, nor the hand of my neighbour. I am desperately in need of a hand, a hand on my shoulder. What an acute need I have for a person of flesh and blood to make an attempt at understanding something of my darkness, something of what is tormenting me. Why do You reject me, Lord, why do You withdraw Yourself from me? Why do you allow even my friends, even fellow believers to keep their distance from me?

I stand among all of you

and cry for help

I have become a brother

of jackals

a companion of owls”

Dit n baie, baie alleen plek, n baie bang plek die donkerte van die bos. Daar sien jy nie lig nie, jy kan nie eers God sien of voel nie. Dit is net jy alleen in hierdie bang donker wereld.

Verstaan jy nou hoekom self dood die voor die hand liggende ding is vir die depressie lyer. Veral as hy/sy nie die regte hulp kry nie.

Ek staan vandag weer so broos voor die Here en se dankie dat ek vandag nog lewe, dat dit nie my grafsteen is wat opgerig is nie, nie my kinders is wat nie meer n ma het nie, nie my kleinkinders is wat nie meer n ouma het nie.

Dis genade onbeskryflik groot.

Om ‘n manna-mens te wees

Vlindersag

‘n Ma wat staan in die puin van dit wat hulle lewe was.  Gister nog het sy hulle paar kledingstukkies gewas.  En na hoe lank se los werkies kon sy genoeg geld bymekaarmaak om ‘n pakkie meel te koop vir haar kinders en haar siek pa wat by hulle in die sinkhut woon.  Maar deur die nag het alles afgebrand.  Alles.  Daar is niks oor nie.  Nie eers ‘n stukkie brood vir haar honger kind nie.  Nie ‘n kombers om die skouers toe te maak as die windjie koel raak nie.  Nie eers skoene om hulle voete te beskerm nie.  Niks.

Sy stap met haar kind na die vragmotors wat goedere bring, maar sy is een van duisende mense wie se huise afgebrand het, en daar is net eenvoudig nie genoeg goed vir almal nie.  Sy sal maar moet rondstaan tot die volgende vrag kom, en dan weer tot die…

View original post 983 more words

Karakter

Ek het n ding oor stamme…..

Al die foto’s is op my staptog by Hermanus geneem

As ek n boom gaan koop, koop ek nooit die een met die reguit stam nie. Vir my le die karakter, mooiheid van die boom juis in se kinkels en kronkels.

Nou wonder ek…

Hoekom as ons na mense kyk, wil ons he almal moet kierts regop staan, sonder kinkels en krommings wees en vlekloos?

 

 

Le ons karakters nie juis ook in ons gebrokenheid nie, ons vlekloosheid gewas in Jesus se bloed nie, ons onvolmaaktheid.

So, hoekom meet ons, ons aan die wereld se standaarde? Ek staan self skuldig, meet myself so dikwels aan wereld standaarde en staan so totaal verslae en veroordeeld. Hoekom laat ons dit toe? Hoekom kyk ons na die uiterlike onvermoe en “look”?

My bome se kromheid is juis vir my die mooiste aan hulle. Hoekom kan dit nie vir my in myself ook so wees nie. Wel soms, maar altyd?

 

 

 

 

Hermanus

Hierdie post is reeds Dinsdag geskryf. My blog lewe is vol verdwynings en verskynings. Soms gedeeltelik soms heeltemal. Hierdie een het gedeeltelik terug gekeer. So…..

Dinsdag oggend:

Vanoggend met my afstap strand toe, met die twee honde, Karolus (myne) en Whisky (ons huis oppas hond), het newels oor geskuif en Grotto strand omvou in misterie. Ek lief dit. Nadat die honde wilde draaie op die strand gehardloop het, het ons by Dutchies, n restaurantjie op die strand kom sit. Heerlike cuppuchino en omelet vir my en n bak koel water vir my maters. Ek het gister amptelik verlief geraak op Hermanus.

Ons het al baie Hermanus besoek, maar dan net die hub. Daar waar daar heerlike winkeltjies, stalletjies, restaurante en dies meer is. Welliswaar jare gelede het ons ekskursies ook die ou hawe ingesluit, waar die manne geduik het. Dis ook mooi daar by die ou hawe en die hub, maar niks kon my voorberei vir my ontdekkings stap gister nie.

Ek het by Grotto strand begin stap, al met die pragtige plavei paadjie langs, op en af, tussen bome en in die oopte het n nuwe wereld ontvou. Ons het verby die mooiste stranjies gestap, op hoogtes uit gekyk oor die oseaan en my verlustig in die rotse se formasies.

Alles is pragtig netjies, mooi onderhou en n paar sekuriteits wagte tee gekom. Ek het met my twee honde kinders gesels, gedagtes het baie paaie gedwaal.

Ek het my baie stap paaie (agter my neus aan) in Bali onthou, selfs my Otter stap het opgeduik (seker die op en af stappery). Ek het kliphard gesing – ” Jesus groot bo almal, sterke verlosser……” en “O Heer my God, as ek in eerbied…..”. Ek het klein gevoel voor die skeppingswonder en my binnemens het gesinc.

 

My moeder

My gedagtes loop ver paaie vandag, my ma, sou as sy geleef het vandag 99 jaar oud gewees het.

Wat n merkwaardige vrou – Sy is in 1918 gebore, een van n tweeling, op Groot Marico. Hulle was 4 dogters, haar pa is oorlede toe sy sewe jaar oud was. Sy is dus toe as die “seun” in die huis beskou. Sy het bitter hard gewerk, daar in die boendoe sonder n pa.

Sy het standerd ses geslaag en soos gebruik, moes sy toe skool verlaat. Na die groot stad om vir hasrself te “fend”.

Sy en my pa is getroud toe sy agtien was, hulle altwee was kinders van die aarde, dus het hulle altyd waar hulle n rondjie kon kry met groente geboer. Pa het gewerk by die spoorwee dus moes sy die meeste werk doen. Selfs groente smous.

My ma was 42 toe ek gebore is na 3 broers. My oudste broer was toe reeds 22jaar oud, die ander onderskeidelik 16 en 10 jaar.

Vyf jaar daarna het my pa n totale senu ineenstorting geky en jare van n depressie pad sou volg. Daardie jare was daar nie dir kennis en medikasue van vandag nie. My pa het hom letterlik vir dae afgesonder in sy kamer. (Ander dag praat ek hieroor). Weereens moes my ma, pa en man van die huis wees. Hulle was arm, maar altyd het my ma haar heel beste vir haar kinders gegee.

Sy was formidabel en sterk. Het altyd met hasr vals hees stem gesing en almal was lief vir haar. Sy was lief vir haar mede mens.

Later in haar lewe het die rumatiek haar gekasty en later emilfiseem. Dit was hart brekend om hasr so sondet krag en asem te sien. Nooit het sy opgegee nie, altyd n grappie en n laggie.

Sy het altyd 3 versoeke gehad vir as sy die dag sterf – nie n paartie na die tyx nie, geen blomme nie en daar moet amazing grace gespeel word by haar graf. Sy is op die ouderdom van 75 oorlede.

Haar liefde leef voort in ons harte en ons kyk met groot deernis terug op haar lewe. My hart breek by die gedagte dat my kinders nooit regtig vir oums Hansie geken het nie. Hulle het as kleingoed so graAg by ouma in die bef gaan le en dan is daar hordes stories van Groot Marico se bosveld en oorlog stories, oorgedra deur haar ma, vertel. Hulle ht behoorlik aan haar lippe gehang.

Geen prentjies of fotos vandag nie. Dis hoe my moeder was, sonder pretensies.

Kanada

 

(Skildery van kerk in Ille-a-la-crosse deur n vriend Johan Faasen)

Presies hoe ver is ver? Dit het ek ontdek met my eerste reis na die kinders. Kanada is ver, twee lang vliegritte van 11 ure en ons is in Toronto. Daarna n nog een tot is Saskatoon, daar is die gelukkige weersien. Nog is dit einde niet, want nou le daar nog n moterrit van 5 ure voor. Genadiglik het ons almal eers vir 3 dae in Saskatoon gebly.

Julle moet weet as mens so remote bly, moet daar groot gekoop word as jy in die stad kom. Jy moet kan voorraad dra tot jou volgende besoek, wat so elke 6 na 7 weke plaas gevind het.

Ek was so beiindruk met die stad. Saskatoon is in 1883 gestig, die grootste stad in die provinsie Saskatchewan. Daar woon 265,300, volgens die 2016 sesus. Die mense is oral so vriendelik en behulpsaam.

Dit was wintertyd en n koud wat ons nog nie beleef het nie, ons het so gehoop dit sneeu terwyl ons daar is. Tydens ons rit na hulle klein dorpie in die Noorde word ons wens waar. So waar, dat dit nooit weer ophou sneeu het nie. So ons eerste kuier was in n wit sneeuland.

Ille a la crosse is die tweede oudste gemeenskap in Saskatchewan. Die naam beteken “where the rivers meet”. Inwonertal is 1 365. Daar is n hospitaal, laerskool, hoerskool, katolieke kerk, n diner, algemene handelaar, polisiestasie, kleuterskool, poskantoor. Die dorpie le aan die oewer van die meer met dieselfde naam.

Ons kleindogter het besluit haar adres is:”The green house in Lienke land”. Met ons Skype na hulle toe, was dit vir ons verstommend dat ons seun sou se, dat as dit -8 grade is, is dit n buite dag. Uit ons verwysings raamwerk, was dit bibber koud. Gou sou ons leer, dat dit met die regte klere aan n lekker buite dag is. Hulle temperature kon maklik in die -30’s ingaan.

Dit was voorwaar n ondervinding en om daai klein handjie vas te hou net heerlik . Om ons kinders se lewens wyse in hulle nuwe wereld te beleef was besonders. Dis n wereld verwyder van ons lewe hier. Veral om so remote te bly het baie nuwe uitdagings gebring, plus die ekstreme temperature.

 

Ons het debogan in die sneeu. Seun besluit ma woema nie vinnig genoeg nie. Hy gaan agtr my af en op n punt skop hy my bord om woema te gee. Ek woema toe op n kol oor n bump en daar trek my bril vooruit deur die lug en ek gly oor hom. Hy was nooit weer dieselfde nie. Nodeloos om te se, terug in SA, moes ek maar n nuwe kry.

 

 

 

Ouma hart

My wereld is ses jaar terug heel onderste bo en agterste voor gekeer, toe ons kinders besluit om te emigreer na Kanada.

Hulle redes was geldig, my verstand kon verstaan, maar nie my hart nie. My hart was stukkend. Ons kleine poppie was nou op haar oulikste en het groot geraak in ouma se Bali winkel. Pappa het ook saam ouma gewerk. Hulle was daagliks deel van my bestaan.

Baie trane is gestort en ek was stukkend en my winkel was leeg. Ek ontdek n klein hand merk op die venster en verbied almal om die venster te was. Ek wil net daar staan en saggies my hand oor die handjie vou en naby haar voel. Klink bisar, maar n ouma hart is n ander ding.

Ons het wel geskype en sussie het ons gedruk op die skerm en gesoen, my hart wou elke keer net ingee van verlang na daardie klein lyfie. Ek was so bang sy sou vergeet…..

Sy was so klein, ek het geweet sy sal wel nie eendag ons leef tyd saam in die winkel kon onthou nie. Hoe ons deur die winkel geloop het en ek haar die name en geluide van diere geleer het aan die verskillende hout beeldjies van diere in die winkel. Ons staptyd in die kwekery, ons sit op die swaaibankie en die sing van, “🎶🎶skoppelmaai, skoppelmaai, tata mamma, tata pappa, ons ry op die skoppelmaai🎶🎶.”

Die eerste keer toe hulle kom kuier daar uit die sneeu wereld in “Lienke land”, by ons in “ouma land”, was die eerste paar oomblikke vreemd vir haar en toe was ek net weer haar ouma. Dit was so spesiaal dat ek haar toe weer die eerste keer weer gesien het in my winkel.

Nou is dit ses jaar later en soms, soos vanoggend verlang ek om my Lielie-lyfie vas te hou en my ouma wereld heel te laat word.

Seisoene

 

My dogter staan op die oomblik aan die einde van n seisoen in haar lewe en dit het my laat dink en bietjie in my trommeltjie laat grou.

Ons hele lewe is seisoene, soms is dit los skeur uit n ou seisoen en voel ons om n tantrum te gooi, want ons wil nie laat los nie. Soms hardloop ons weg van n ou seisoen omdat dit n moeilike tyd was.

Tog in elke seisoen word daar lewenservaring en kennis ingebou in ons. Reflekteet terug op jou lewe en kyk na jou seisoene, sien dan wat jy met jou kon saamneem in die lewe. Soms is daar soveel mooi gebore uit die sleg. In die woord se God vir ons dat Hy sieraad gee vir as. Uit die modder kom die mooiste lelies.

Ek moet se, ek sukkel nou al vir drie jaar om een seisoen regtig te laat los. Ek wil daai tantrum gooi omdat ek dit moes laat los. Dit is die ander ding, soms is dit nie uit vrye keuse nie, maar gedwonge keuse dat ons moet weg stap van n seisoen.

 

Elke seisoen se herfs bring saad vir die nuwe seisoen se groei en vrug dra.

Ek het bv vir n firma gewerk jare terug en dit was vir my n slegte tyd in my lewe, maar ek het soveel kennis en ervaring op gedoen dat toe ek my eie besigheid begin kon ek daardie saad so goed gebruik.

Wat ek net vandag vir my dogter wil se is: ” Ek weet jy is versigtig opgewonde oor hierdie ding van eie praktyk begin, maar ek weet, uit jou vorige seisoene is daar soveel saad wat jy kan saai in hierdie nuwe lente in jou lewe, dat ek weet jy gaan suksesvol wees. Loop net die pad met Jesus se hand in joune en delf uit jou trommeltjie die saad vir jou nuwe land.”